05/07/2007
ώρα: 18:00
Η περιπλάνησή μας αρχίζει…

ώρα: 22:00
Οι αόριστοι χώροι της Πάτρας πολλοί, κανένας όμως δεν μας γεμίζει αρκετά…

06/07/2007
ώρα: 09:00
Περιπλανώμενοι ξανά βλέπουμε ένα κτίριο μεγάλο, εγκαταλελειμμένο, κλειδωμένο, μυστήριο…
Μπαίνοντας μέσα από μια χαραμάδα ένα αίσθημα φόβου και συγχρόνως περιέργειας για το άγνωστο μας κυριεύει. Βρισκόμαστε σ’ ένα χώρο άδειο, κενό, χωρίς χρήση που με μα πρώτη ματιά έχει χρόνια να φανεί ίχνος ζωής εδώ. Οι πρώτες εικόνες θολές, σκοτεινές, χωρίς φως…γυαλιά σπασμένα, πόρτες ανοιχτές, αρχεία πεταμένα.

Ένας χώρος που όσο περισσότερο προχωράς στο εσωτερικό του και ανεβαίνεις τους ορόφους, τόσο περισσότερα στοιχεία αποκαλύπτονται. Μία πεσμένη ταμπέλα και τα ίχνη που βρίσκουμε μας αποκαλύπτουν ότι βρισκόμαστε στο παλιό νοσοκομείο παίδων της Πάτρας, που αργότερα οι ντόπιοι μας είπαν ότι έχουν περάσει τουλάχιστον είκοσι χρόνια από τότε που άκουσαν για τελευταία φορά παιδικό γέλιο ή κλάμα εδώ.

Παρόλα αυτά, όμως, μέσα στο κτίριο μόνο σιωπή δεν επικρατεί. Μπορεί οι εικόνες να μαρτυρούν αυτό που κάποτε υπήρχε, οι ήχοι όμως αγνοώντας το παρελθόν μιλούν για το σήμερα. Τα παράθυρα χτυπούν στο ρυθμό που τους επιβάλλει το αεράκι, οι καμπάνες κάθε μισή ώρα μας υπενθυμίζουν ότι ο χρόνος έξω από δω κυλά κανονικά και η ζωή συνεχίζεται, τα αυτοκίνητα και οι κόρνες μας επαναφέρουν στην καθημερινότητα, ενώ οι ήχοι των γυαλιών που σπάνε καθώς περπατάμε πάνω τους, των χαρτιών που ξεγλιστρούν από τις στοίβες των αρχείων και η ηχώ της φωνής μας όταν μιλάμε δυνατά μας γυρνούν ξανά σ’ έναν άλλο τόπο ξεχασμένο, γεμάτο αναμνήσεις. Έναν τόπο που θαρρείς πως βρίσκεται σε αναμονή για να ζωντανέψει ξανά…ένα τόπο που δεν ξέρεις αν ανήκει σε μερικούς ή σε όλους, στα όρια της ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας. Ιδιωτικής γιατί τα απόρρητα αρχεία που υπάρχουν στο πάτωμα μαρτυρούν την απόλυτα προσωπική ιστορία κάποιων και δημόσιας γιατί όλοι αυτοί που έχουν περάσει από εδώ μοιράζονται τις ίδιες μνήμες.

Μπαίνοντας στο πιο εγκαταλελειμμένο και από όλους ξεχασμένο σημείο του νοσοκομείου, εκεί που λίγοι είχαν ποτέ πρόσβαση, στις αίθουσες των απόρρητων αρχείων, νιώσαμε διχασμένοι. Από τη μία ένα δέος μας κατέκλυσε που μπορούσαμε να διεισδύσουμε τόσο βαθιά στην ιστορία που κουβαλά αυτός ο χώρος. Από την άλλη νιώσαμε οργή και απογοήτευση που σ' αυτόν ακριβώς τον τόπο επικρατούσε το απόλυτο χάος... Βαριές άδειες βιβλιοθήκες, παράθυρα ανοιχτά που άφηναν τα πάντα απροστάτευτα και βιβλία πεταμένα παντού, έδειχναν ότι τίποτα δεν ήταν όπως παλιά...

Μια δεύτερη ματιά στα σκόρπια χαρτιά, ένα ξεφύλλισμα σε φακέλους και εφημερίδες που βρίσκονταν εκεί άρχισαν να μας αποκαλύπτουν ιστορίες και ονόματα. Ξεπερνώντας, ίσως, τα επιτρεπτά όρια βρεθήκαμε μπροστά σ' ένα πλούτο πληροφοριών. Και αυτό ακριβώς το σημείο είναι που μας προσέλκυσε περισσότερο. Τα απόρρητα αρχεία , οι φάκελοι και οι εξετάσεις των ασθενών που τότε μπορεί να ήταν βρέφη σήμερα, όμως, είναι σίγουρα ενήλικες. Οι μαρτυρίες τους θα είναι για εμάς το σημείο-κλειδί που θα κάνει παρόν το παρελθόν σ’ αυτό τον αόριστο τόπο.

Ακολουθεί η κάτοψη του χώρου των αρχείων, καθώς και δύο βίντεο-περιήγηση μέσα σ' αυτόν...